Skargi do Trybunału

Komisja Europejska postanowiła skierować do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej sprawę przeciwko Polsce w związku z brakiem prawidłowego wdrożenia dyrektywy w sprawie systemów gwarancji depozytów (dyrektywa 2014/49/UE).

10 grudnia 2015 r. Komisja przesłała do Polski uzasadnioną opinię, w której wezwała to państwo do transpozycji wspomnianej dyrektywy. Termin transpozycji tych przepisów do prawa krajowego upłynął dnia 3 lipca 2015 r. Ponieważ procedura legislacyjna w Polsce jeszcze się nie zakończyła i wciąż nie dokonano pełnej transpozycji nowych przepisów, przeciwko temu państwu skierowano sprawę do Trybunału Sprawiedliwości UE.

W dyrektywie w sprawie systemów gwarancji depozytów, zastępującej poprzednią dyrektywę 94/19/WE z 1994 r., zwiększono poziom ochrony zdeponowanych w bankach oszczędności. Terminowe wdrożenie dyrektywy przez państwa członkowskie stanowi ważny krok na drodze do stworzenia bezpieczniejszego i bardziej stabilnego sektora finansowego po ostatnim kryzysie finansowym. Brak wdrożenia oznacza, że w państwie tym nie wprowadzono w życie zmian umożliwiających kompleksową poprawę finansowania i funkcjonowania systemów gwarancji depozytów. Niewdrożenie odpowiednich przepisów może również zaburzyć zapewnianie równych szans w unijnym sektorze bankowym, ponieważ oznacza ono, że w państwach członkowskich, które nie transponowały dyrektywy w sprawie systemów gwarancji depozytów, brakuje ważnego elementu jednolitego zbioru przepisów. Jednolity zbiór przepisów zawiera zestaw aktów prawnych, których muszą przestrzegać wszystkie instytucje finansowe (w tym około 8 300 banków) w UE. W całej UE obowiązują więc teraz te same standardy minimalne, co oznacza, że konsumenci i banki nie muszą już przestrzegać 28 różnych zestawów przepisów.

W przypadkach braku terminowej transpozycji do prawa krajowego dyrektyw unijnych przyjętych zgodnie z procedurą ustawodawczą Komisja może zaproponować nałożenie dziennych kar pieniężnych do czasu pełnej transpozycji. Wysokość takich kar oblicza się z uwzględnieniem zdolności płatniczych danego państwa oraz czasu trwania i wagi uchybienia przez to państwo zobowiązaniom państwa członkowskiego. Komisja Europejska może podjąć decyzję o wycofaniu sprawy z Trybunału, w przypadku gdy państwo członkowskie wdroży stosowne przepisy unijne.

Kontekst:

UE przeprowadza od 1994 r. harmonizację przepisów dotyczących systemów gwarancji depozytów. Od 2008 r. Komisja Europejska przyjęła szereg środków w celu zapewnienia stabilności sektora usług finansowych i bankowych. Zmieniona dyrektywa w sprawie systemów gwarancji depozytów została przyjęta latem 2014 r. w celu zapewnienia wzmocnionej ochrony deponentów poprzez szybsze wypłaty i lepszą wymianę informacji. Deponentom zapewniono też szereg dalszych korzyści: przy dokonywaniu wypłat na rzecz deponentów uwzględniane będą odsetki, kredyty i pożyczki nie mogą zasadniczo być odliczane od kwoty podlegającej wypłacie, a deponenci korzystający z oddziałów banków w innych państwach członkowskich nie będą odsyłani do systemu gwarancji depozytów w państwie, którego językiem nie władają.

Informacje dodatkowe:

  • Najczęściej zadawane pytania na temat systemów gwarancji depozytów – zob. MEMO/14/296.
  • Informacje na temat głównych decyzji podjętych w maju w sprawie uchybień zobowiązaniom państwa członkowskiego – zob. pełny tekst MEMO/16/1823.
  • Ogólne informacje na temat postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego w obszarze usług finansowych.
  • Informacje na temat postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.Komisja Europejska postanowiła wnieść do Trybunału Sprawiedliwości UE sprawę przeciwko Polsce w związku z wprowadzeniem w prawie polskim ograniczeń skierowanych przeciwko niektórym importowanym biopaliwom i surowcom do produkcji biopaliw.Prawo polskie nie jest w pełni zgodne z prawem UE. Po pierwsze, paliwa mogą być przedmiotem obrotu tylko wtedy, gdy wprowadzono szczegółowe wymogi dotyczące paliw, lecz prawo polskie nie przewiduje takich wymogów dla hydrorafinowanego oleju roślinnego (HVO) – biopaliwa, które jest importowane do Polski. Po drugie, w polskich przepisach przyznano preferencyjne traktowanie tym podmiotom działającym na rynku paliw, które zaopatrują się co najmniej w 70 procentach w biopaliwa – płynne lub gazowe paliwa transportowe produkowane z biomasy – u polskich producentów, oraz w przypadku gdy biopaliwa są produkowane głównie z surowców pochodzących z niektórych krajów. Takie preferencyjne traktowanie stanowi dyskryminację producentów biopaliw i producentów surowców z innych krajów.

    Dyrektywa w sprawie odnawialnych źródeł energii (dyrektywa 2009/28/WE) zawiera wymóg, zgodnie z którym wszystkie państwa członkowskie muszą zapewnić, by do 2020 r. co najmniej 10 proc. całej energii zużywanej w transporcie pochodziło ze źródeł odnawialnych. Do realizacji tego celu mogą być wykorzystywane biopaliwa, pod warunkiem że spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju określone we wspomnianej dyrektywie. Państwa członkowskie muszą również jednakowo traktować zrównoważone biopaliwa i surowce do ich produkcji niezależnie od ich pochodzenia. Wynika to z konieczności pogodzenia celów w zakresie energii ze źródeł odnawialnych z funkcjonowaniem nieskrępowanego ograniczeniami rynku biopaliw.

    Kontekst

    W lutym 2014 r., na podstawie art. 258 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), Komisja wystosowała do Polski wezwanie do usunięcia uchybienia. W kwietniu 2015 r. Komisja przesłała uzasadnioną opinię. Władze polskie wciąż jednak nie rozwiały w pełni obaw Komisji. Wynika to zwłaszcza z faktu, że władze polskie nie zgadzają się z dokonaną przez Komisję wykładnią dyrektywy w sprawie odnawialnych źródeł energii (dyrektywy 2009/28/WE). Komisja uznaje zatem za konieczne skierowanie sprawy do Trybunału Sprawiedliwości UE.

    Dodatkowe informacje: