László Andor, komisarz ds. zatrudnienia, spraw społecznych i włączenia społecznego, stwierdził: W prawie UE istnieją wyraźne zabezpieczenia, dzięki którym można zapobiegać wykorzystywaniu przez jednostki systemów zabezpieczenia społecznego innych państw członkowskich UE. Przewodnik ten ułatwi organom państw członkowskich stosowanie w praktyce zabezpieczeń w zakresie miejsca zwykłego pobytu. Podręcznik jest elementem bieżących działań Komisji mających na celu ułatwienie swobodnego przepływu osób w całej UE.

W przewodniku opracowanym we współpracy z państwami członkowskimi wyjaśniono odrębne pojęcia, mianowicie: „miejsce zwykłego pobytu”, „miejsce pobytu czasowego” czy też „pobyt”. Definicje te, określone w prawie UE (rozporządzenie 883/2004/WE ostatnio zmienione rozporządzeniem 465/2012/UE ), są niezbędne, by ustalić, które państwo członkowskie jest odpowiedzialne za świadczenia z tytułu zabezpieczenia społecznego na rzecz obywateli UE przemieszczających się między państwami członkowskimi. Zgodnie z prawem UE może istnieć tylko jedno miejsce zwykłego pobytu, a zatem wyłącznie jedno państwo członkowskie jest odpowiedzialne za wypłacenie świadczeń z tytułu zabezpieczenia społecznego w oparciu o kryterium miejsca pobytu.

Pracownicy i osoby pracujące na własny rachunek są objęte zabezpieczeniem społecznym w kraju, w którym pracują, a osoby nieaktywne zawodowo (np. emeryci, studenci) kwalifikują się do otrzymywania tych świadczeń w państwie członkowskim, w którym znajduje się ich miejsce zwykłego pobytu. Określenie państwa członkowskiego, w którym znajduje się miejsce zwykłego pobytu danej osoby ma również znaczenie dla pracowników, którzy pracują w więcej niż jednym państwie członkowskim.

Przewodnik przywołuje szczególne kryteria, które należy wziąć pod uwagę przy określaniu miejsca zwykłego pobytu danej osoby, takie jak:

-sytuacja rodzinna oraz więzi rodzinne;
-czas trwania i ciągłość pobytu w danym państwie członkowskim;
-zatrudnienie (w szczególności miejsce, w którym praca jest zazwyczaj wykonywana, jej stały charakter oraz czas trwania umowy o pracę);
-prowadzenie działalności o charakterze niezarobkowym;
-w przypadku studentów – źródło ich dochodu;
-stałość sytuacji mieszkaniowej danej osoby;
-państwo członkowskie, w którym dana osoba odprowadza podatki;
-powody przemieszczenia się;
-zamiary danej osoby określone na podstawie wszystkich okoliczności oraz poparte udokumentowanymi informacjami.

W stosownych przypadkach inne czynniki mogą również zostać uwzględnione.

Przewodnik zawiera również konkretne przykłady i wskazówki na temat przypadków, w których określenie miejsca zamieszkania może być trudne, np. pracownicy przygraniczni, pracownicy sezonowi, pracownicy delegowani, studenci, emeryci i wysoce mobilne osoby nieaktywne zawodowo.

Przykładowo, jeżeli obywatel Wielkiej Brytanii przenosi się na emeryturę do Portugalii i spędza większość czasu w Portugalii, jego miejscem zwykłego pobytu jest Portugalia, nawet jeśli nadal posiada dom w Zjednoczonym Królestwie i utrzymuje więzi kulturowe i gospodarcze ze Zjednoczonym Królestwem.

Kontekst

Przewodnik na temat miejsca stałego pobytu to część bardziej obszernego podręcznika przeznaczonego dla instytucji, pracodawców i obywateli, by pomóc im określić ustawodawstwo państwa członkowskiego w zakresie zabezpieczenia społecznego, które ma zastosowanie w szczególnych okolicznościach. W podręczniku sprecyzowano również zasady, które mają zastosowanie do pracowników delegowanych i osób pracujących w dwóch lub więcej państwach członkowskich, w tym przepisy mające zastosowanie do pracowników sektora transportu, w szczególności członków załóg lotniczych i personelu pokładowego.

Publikacja praktycznego przewodnika dotyczącego testu miejsca zwykłego pobytu stanowi jedno z pięciu działań zapowiedzianych w komunikacie dotyczącym swobodnego przepływu obywateli i ich rodzin z dnia 25 listopada 2013 r. .Przewodnik jest już dostępny na stronie internetowej Komisji Europejskiej w języku angielskim (zob. poniżej) i zostanie przetłumaczony na wszystkie języki urzędowe UE w najbliższych tygodniach.

Zmieniony przewodnik został zatwierdzony przez Komisję Administracyjną ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego w dniu 18 grudnia 2013 r. W skład tego organu wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich. Organ ten jest właściwy w zakresie wykładni w sprawach wynikających ze stosowania przepisów dotyczących zabezpieczenia społecznego określonych w rozporządzeniu 883/2004/WE .

źródło i więcej informacji: Link